Xavier Naidoo & Söhne Mannheims Group

Kim

Ok, temat niejednoznaczny, abyście mogli wypowiedzieć się w dowolnym tonie.
Z zasady jestem wrogiem wszelkich Idoli, X-Factorów, Mam Talentów i innego badziewia - jeśli chodzi o polskie edycje, przyznam szczerze nie widziałam żadnego odcinka w całości od lat.
Programy takie uważam za plastikowe, sztucznie emocjonalne i promujące niekoniecznie najzdolniejszych. W jury zasiadają, że się tak wyrażę, pseudoznawcy z przerośniętym ego.

Do jednego się jednak przyznam. A mianowicie, oglądam wydanie Idola w USA. Zaczęłam ze względów obserwacyjnych - obserwując naiwność Amerykanów, różnice w produkcji amerykańskiej i polskiej, mechanizmy kreowania ludzi w telewizji. Później ze względów czysto muzycznych.
W zeszłym roku było już mizernie, więc miałam odpuścić, ale coś mnie podkusiło i włączyłam jednak 10. edycję. Wszelkie fragmenty niemuzyczne przewijam, część gorszych występów również.
I muszę powiedzieć, że w tym roku... jestem wstrząśnięta.

Poziom wokalny ludzi występujących w aktualnej edycji jest po prostu niewiarygodny. Co najmniej 3 osoby są bardziej utalentowane niż niemal wszyscy dotychczasowi zwycięzcy i co najciekawsze - są totalnym zaprzeczeniem tego, co w Idolu najpopularniejsze - taniego efekciarstwa i popularnych piosenek. Kilkunastoletnie dzieciaki śpiewają klasykę, Armstronga, jazz i soul i wygrywają głosami z całą resztą, idealną dla Ameryki jaką znamy. Nie wiem co się stało, ale autentycznie przywraca mi to ciut nadziei w zakresie gustu muzycznego szerokich mas.

Przykłady?
Parę osób na forum umie słuchać klasycznego soulu, więc doceni mojego tegorocznego faworyta. Wychowałam się na takiej muzyce, więc mam ciarki widząc coś takiego.
Taki talent rodzi się raz na 20 lat. Zmarli Marvin Gaye, Luther Vandross, proszę - oto Jacob Lusk. Cytując Stevena Tylera z Aerosmith - "chce mi się płakać jak Cię słucham. jestem zaszczycony".
http://www.youtube.com/watch?v=5Ov-dV-9Tw4
http://www.youtube.com/watch?v=wIgMTifnoXE

Drugi z faworyów: Casey Abrams. Jakby żywcem wyciągnięty z zadymionego jazzowego klubu.
http://www.youtube.com/watch?v=vyPHi4DY4fk

U pań: dziewczynka w sweterku kolorowym. 15 lat. Pię-tna-ście.
http://www.youtube.com/watch?v=iotf_TMo7cE

Zastrzelcie mnie, będę to dalej oglądać.

Yoostysia · Wysłany: Pon 10:26, 07 Mar 2011 Temat postu:

Veni, vidi. Powiem tak:

Casey rządzi. I tyle.

Thia. Hmm. Jeśli ona ma 15 lat, to ja też na 30 nie wyglądam Mr. Green

Inga · Dołączył: 30 Cze 2010 Posty: 181 Przeczytał: 0 tematów

W USA wychodzi. W GB też całkiem, całkiem. Dlaczego u nas to nie wychodzi?
Otóż - pozwólcie, że parę kropel żółci wyleję albowiem uduszę się chyba od kąśliwych uwag pod adresem tego typu programów w polskiej odmianie Twisted Evil

- u nas wyszło jak zwykle.

Wydawało, że takie programy będą jakimś wpuszczeniem świeżego powietrza w ten nasz zatęchły szołbiznes, ale jak zwykle skończyło się na iluzji.
Słowotok członków jury, zachwyt nad własną elokwencją, z wyszukiwaniem talentów to ma tyle wspólnego co nic.
I poza tym to irytujące uczucie, że ktoś mi mówi, co ma mi się podobać. A jak słyszę zdanie: na ciebie czekaliśmy, to mi niedobrze Mad

.
I jeszcze: polska Beyonce, polski Freddie Mercury, polski Bob Marley, polska Edith Piaf. Jaaaasne.
Zero uczuć, zrozumienia tego, co się śpiewa. Wyszczerzanie zębów, udawane łzy, zmarszczki na czole, powtarzanie gestów

. Repertuar lepiej przemilczeć Rolling Eyes

.

Chciałabym, żeby ktoś w polskiej TV powiedział głośno i wyraźnie: jesteśmy półgłówkami, robimy programy dla półgłówków, uważamy was za półgłówków i pokażemy wam innych półgłówków. Jak się zaplącze jakiś talent, z czasem zrobimy z niego półgłówka. Jak nie będzie chciał być półgłówkiem, to udowodnimy mu, że nie ma talentu.

Zadymiony jazzowy klub, Georgia i Louis Armstrong? Zapomnij.
My trzymamy się dzielnie i kochamy nade wszystko śpiewające ponure dziewczynki z brakującą czwórką Wink

.

Sandra · Wysłany: Pon 21:33, 07 Mar 2011 Temat postu:

Hmmm my też mamy kogoś takiego
Gienek Loska - wziął udział w castingu do "Mam Talent", przeszedł dalej, ale dobrowolnie zrezygnował - nie chciał, by wykorzystywano jego wizerunek...

Dziś można go spotkać na ulicach większych miast - ja spotkałam go we Wrocławiu, facet ma nieziemską charyzmę

http://www.youtube.com/watch?v=b8RpeAbjPJM

http://www.youtube.com/watch?v=ekVZkI9Hkzc

Ja ze swojej strony mogę tylko powiedzieć, że śmieszy mnie nagła miłość połowy Polaków do reggae... Jak kiedyś słucham tego rodzaju muzyki - to mnie wyśmiewano. Teraz ludzie, którzy słuchają 50 centa, Pei czy Rihanny nagle są wielkimi fanami reggae. Śpiewają za Bednarkiem o Lwie Syjonu, Hajle Selasje i nie mają pojęcia o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi ;]

Elanitu · Wysłany: Pon 21:52, 07 Mar 2011 Temat postu:

Kim · Wysłany: Pon 23:08, 07 Mar 2011 Temat postu:

Inga, jesteś moim idolem. Tekst o półgłówkach chyba wydrukuje Laughing

Wszystko to prawda...
Jedna rzecz mnie tylko zastanawia - w USA bazuje się dokładnie na tej samej półgłówkowatości. A nawet więcej - programy w Stanach w o wiele większym stopniu bazują na taniej emocjonalności. Jest dużo płaczu, histerii, eksploatowania ludzkich tragedii, kreowania bohaterów i szwarcharkterów, zwolnionych klatek i historii "od pucybuta do milionera". W Polsce jakoś to nie do końca zaskakuje, zapewne kwestia kulturowa. Tak czy inaczej - nie jestem pewna, czy w owej półgłówkowatości właśnie tkwi sekret polskich porażek. Z jakichś niezrozumiałych przyczyn wszystko nam się bowiem nie udaje - ani seriale, ani konkursy, ani reality-shows na zachodnich licencjach po prostu nie wychodzą. Czy to z braku pomysłu, dobrego wykonania, oszczędności, kalkowania, braku charyzmy u sztywnych jak ich własne ego prowadzących - sama nie wiem.

Wracając do tegorocznego Idola - wiele edycji tego programu nie było przekonujących muzycznie. Zazwyczaj pojawiała się jedna supergwiazda, którą ciągnęła program - często plastikowa i pretensjonalna do bólu, stworzona pod masowe gusta jak np. Kelly Clarkson, ale jednak utalentowana. Czasami pojawiały się postaci ogromnie utalentowane, ale już nie tak oczywiste (David Cook, Adam Lambert). Jednak często nie było komu ciągnąć programu i ciężar przejmowali sędziowie.Do artyzmu nikt nie aspirował. Edycja dziewiąta była już zupełną klapą. Po odejściu jurorów byłam przekonana, że dalszego ciągu już nie będzie. Najwidoczniej formuła okazała się nużąca nawet dla mało wymagacej, podatnej na manipulację i zakochanej w popowej, łatwo przyswajalnej papce widowni amerykańskiej.
Stąd zupełnie nie rozumiem co się dzieje w tym roku. Muzycznie jest to zaprzeczenie wszystkich edycji poprzednich. Gdybym była zwolenniczką teorii spiskowych, rzekłabym że to celowy zabieg, by dać ludziom coś nowego. Program potrwa jeszcze kilka tygodni- jeśli Amerykanie pójdą na klasyki typu "Georgia", to znaczy że coś jest na rzeczy.

Oczywiście nie mam złudzeń co stanie się na początku ze zwycięzcami... każdy będzie musiał przejść swoje piekło kontraktowe i nagrać coś, co niekoniecznie chciałby nagrać. W tym roku kontrakty podpisywane będą z Universalem, a nie Sony - tak czy inaczej wielki moloch. Rolling Eyes

Ile właściwie tego typu programów mamy teraz w Polsce? (Nie oglądam telewizji, ale mam wrażenie że nastąpił ponowny wysyp?)

Inga · Dołączył: 30 Cze 2010 Posty: 181 Przeczytał: 0 tematów

Tak, to prawda, to Ameryka (czy szerzej imperialistyczny Zachód Mr. Green

) ustawił poziom i format tych programów. Ale my przejęliśmy wszystko z dobrodziejstwem inwentarza z prawdziwie słowiańską naiwnością Confused

. Minus, dajmy na to, historia muzyki delty Missisipi, minus odróżnianie rzeczywistości od iluzji, minus 60 lat dominacji kultury masowej (i odnajdywania się w niej Wink

). I najważniejsze: minus możliwość wyboru.

Nie chodzi mi o to, że tylko kultura wysoka, że tylko Mozart, Dostojewski itp. Tylko o to, że my tutaj nie mamy wyboru. Amerykański Idol jest jednym z wielu programów w jednej z wielu stacji telewizyjnych w ogromnym kraju. A u nas? Wszędzie to samo. Jeśli trzy stacje robią kolejne edycje tych samych programów, to już chyba się zgubiliśmy w rzeczywistości i potrzebujemy pomocy dobrego terapeuty Rolling Eyes

.Ta półgłówkowatości jest w takich programach na Zachodzie podana jak na tacy. U nas ukrywa się pod powłoczką intelektualnej troski o scenę muzyczną. Jak słyszę Kubusia po raz kolejny ogłaszającego niesamowite odkrycie, które wstrząśnie polską sceną muzyczną, to się zastanawiam, czy on się już po prostu nie wstydzi.
Moim zdaniem źródłem polskich porażek w wymienionych dziedzinach jest udawanie, nieustanna imitacja, właśnie to "bycie na licencji" Razz

. Diagnoza tyleż prosta, co być może chybiona Mr. Green

Co do Loski. Cóż można powiedzieć. Chyba tylko: no, właśnie. Facet z nieziemską charyzmą gra na ulicach. Smutne.

A co do reggae, nie macie racji: po prostu Polacy mają reggae we krwi. I dlatego tak od razu się poznali. Wszyscy od dziecka tańczyli nad Wisłą dancehall, a mama podawała skręta zamiast butelki - od Pomorza po Tatry. Przecież to oczywiste Mr. Green

.

Kim · Wysłany: Wto 1:46, 08 Mar 2011 Temat postu:

Dziewczyna nam się rozkręcaaaaaa!!! Twisted Evil

Pisz felietony Cool

Inga · Dołączył: 30 Cze 2010 Posty: 181 Przeczytał: 0 tematów

Kim, bo aż mi głupio Razz

. Tak mnie jakoś poniosło. Temat fajny, można się wyżyć werbalnie Wink

.

No dobra, to jak jest tak miło, to zakładam temat: Naidoo a kultura masowa (żaaaart!) Very Happy

.

Kim · Wysłany: Wto 23:53, 08 Mar 2011 Temat postu:

Wykluczone. Kultura masowa i popularna to 1/3 mojej pracy magisterskiej. Ta najcieńsza. I jedyna sensowna.

Tak, zdaję sobie sprawę że powyższe zdanie jest równie poprawne co zdanie o jednej większej połowie. Cicho.