Xavier Naidoo & Söhne Mannheims Group

Mahdalena

po czesci od poczatku naleze do mafii 'Dein Glueck' Cool

w koncu moje logo Mannheim, pojawia sie rowniez w teledysku.. dobre oko wypatrzy.. Very Happy

salome

Mahdalena

Salome i o to chodzilo Mr. Green

malgo

bardzo sliczne....

ewe

Jejciu, pokaż Salome jeszcze cosik, jak się na te migawki cudnie patrzy... Razz

salome

Nie mam, ewe, trzeba zrobić. Może Ty? Wink

To moje dwa ostatnie:
[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

ewe

Zobaczy się, dzięki Wink

ja sem Emilka · Dołączył: 22 Lip 2005 Posty: 578 Przeczytał: 0 tematów

postanowilam pojsc w wasze slady dziewczeta i tez zaktualizowalam swojego ava....
troche nie wyszlo Laughing

Elanitu

Emilka.... co znaczy troche nie wyszło???
wg nawet przedobrzylaś sprawę.....
bardziej aktualnie się chyba juz nie da Shocked

Sandra

ja sem Emilka · Dołączył: 22 Lip 2005 Posty: 578 Przeczytał: 0 tematów

diana

Nie no, właśnie stajlowo Smile

wygląda ten kapelusz, jakby był trochę na bakier zawadiacko włożony. Puść awatarka w wersji dużej, co?

Chyba trochę zboczyłyśmy z tematu Smile

Nie to żeby temat był szczególnie interesujący... Razz

ja sem Emilka · Dołączył: 22 Lip 2005 Posty: 578 Przeczytał: 0 tematów

x-mann w wersji duzej..nie dosc ze czapa krzywa,to jeszcze postrzepiona cala..czyli w pelni oddajaca rzeczywistosc Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

panie moderatorki,wybaczcie to malutkie zboczenie z tematu:)

Olka

***Emilka-swietne! X-man jak zywy Laughing

...

diana

Żeczywiście, wykapany Xava Smile

Tylko czemu z papieroskiem? (chyba że to skręt? ) Jak ja go zobaczę palącego to mi serce pęknie. Wiem że on popala, ale nie widziałam go z papierosem i wolałabym żeby mi to zostało oszczędzone.

ja sem Emilka · Dołączył: 22 Lip 2005 Posty: 578 Przeczytał: 0 tematów

tiaa kiedys oburzalam sie na to xavierowe fajczenie przy okazji video do 'seine strassen', bom przeciwniczka palenia ;]
ale co tam..kazdy ma jakies nalogi i ja tez nie jestem wyjatkiem Wink

seeker

Nie wiedziałam gdzie z tym artykułem, ale tu chyba będzie najlepiej:

Nowe niemieckie zabawki
Jakub Żulczyk

Rynek muzyczny naszych zachodnich sąsiadów nie przestaje mnie zaskakiwać. Z jednej strony Niemcy wiele wnieśli do światowej muzyki, z drugiej jednak ich rynek pop, jeśli chodzi o kreowanie medialnych potworków, nie ma sobie równych. Przykładem - zupełnie irracjonalny szał na zespół Tokio Hotel.

Niemcy - kraj kserobojów?
Niemieccy muzycy najszybciej w Europie przechwytują wszystkie amerykańskie wzorce. Mam wrażenie jednak, że robią to w jakiś koślawy, pokraczny sposób. Z jednej strony można im to wybaczyć - tak jak wspomniałem, niektóre zjawiska, które narodziły się w Niemczech, były dla rozwoju światowej muzyki wiekopomne. Chociażby zespół Kraftwerk, który po przeanalizowaniu faktycznych wpływów, jakie odcisnął na muzyce hip-hopowej i elektronicznej można nazwać najważniejszym zespołem muzycznym XX wieku (nie jestem samotny w tej opinii - zapytajcie Rafała Księżyka czy magazyn Wire). Z drugiej strony, włączmy na chwilę Vivę i spójrzmy na dzisiejszy niemiecki muzyczny mainstream. Nowa fala hip-hopu, tzw. Neue Deutsche Welle reprezentowana przez ekipę Aggro Berlin - Sido, Fler, Bushido - to wydumana "męskość", podszyta niebezpiecznie nacjonalistycznymi wtrętami. Ich rockowa scena jest, niestety, tragicznie słaba - od Die Arzte czy Sportsfreunde Stiller sto razy bardziej wolę nasze biedne Kulty i Pidżamy Porno. To Niemcy wydały na świat największego potwora ostatnich lat - Crazy Frog. Co więcej, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż Bravo i Popcorn to pisma niemieckie i to właśnie dzięki nim gładko przyjęliśmy w Polsce ichnie pojmowanie popkultury - można zatrząść się ze zdziwienia, jak wielkie złoża szmiry ma w sobie niemiecki mainstream.

Valium dla Empików
Najnowszym pupilkiem niemieckiego rynku muzycznego i jego odkryciem jest złożony z czterech bardzo młodych chłopców (średnia wieku 16 lat) zespół Tokio Hotel. Podstawowa rzecz - co spowodowało tak olbrzymią popularność zespołu w Polsce? Płyty początkowo w ogóle nie planowano dystrybuować na naszym rynku. Wydano ją dopiero pół roku po niemieckiej premierze, gdy codziennie nagabywane przez setki zapłakanych piętnastolatek sprzedawczynie w Empikach chciały już prosić o dofinansowanie Valium jako leku na ich chorobę zawodową. (I to jest to drogie panie. Lecimy do Empików nagabywać sprzedawczynie o Xaviera Laughing

) Czemu w Polsce odniósł sukces zespół śpiewający po niemiecku, chociaż znajomość tego języka jest u nas bardzo słaba? Większość artystów śpiewających w języku Goethego nie jest u nas wydawanych – choćby płyty takiego gwiazdora jak Xavier Naidoo trzeba sprowadzać z zagranicy. Powodem jest Viva - stacja umieszcza na swoich playlistach teledyski pozyskiwane od swego niemieckiego odpowiednika. Poza tym większość sieci kablowych emituje niemieckojęzyczną Vivę - a przez ostatnie pół roku, włączając tamten kanał, prawdopodobieństwo trafienia na teledysk do "Durch Den Monsun" ("Podczas monsunu") Tokio Hotel wynosiło co najmniej 50 procent.

Dragon Ball - Z, Linkin Park i The Cure
Spróbujmy teraz przeanalizować przyczyny gigantycznego sukcesu zespołu, który: a) śpiewa po niemiecku, b) gra rock, powiedzmy rock - wybitnie ułagodzony, zdradzający delikatne wpływy grunge'u, plastikowy i przeprodukowany rock, który z wysiłkiem można odnieść nie tyle do Alice in Chains, co do zespołu Silverchair i ich płyty "Neon Ballroom" (czy ktoś ich jeszcze pamięta?). Zacznijmy od wizerunku tych młodych chłopców, do stworzenia którego niemieccy marketingowcy popchnęli pewnie wszystkie swoje szare komórki. Podstawa to wizerunek - zespołowi, jak każdemu rasowemu rockowemu bandowi w dziejach, szefuje duet. Kreują go dwaj bracia bliźniacy - wokalista Bill i gitarzysta Tom Kaulitz. Nauczeni historią, że lider to za mało, niemieccy inżynierowie popkultury dali spragnionym germańskim (teraz już polskim, a pewnie i czeskim, słowackim, ukraińskim też) dziewczętom dwa obiekty uwielbienia. Wokalista Bill ma zaiste karkołomny design - na pierwszy rzut oka przypomina mieszankę Roberta Smitha z The Cure (bez białej tapety) z Son-Goku z DragonBall Z. To rzeczywiście dobra mieszanka - niby-gotycki styl jest lubiany przez niemiecką młodzież, natomiast kreskówkę znają prawie wszyscy. Szesnastoletni Bill, głosem i posturą bardzo bezpłciowy - sam podczas pierwszego kontaktu z "Durch der Monsun" zastanawiałem się nad płcią tej drobnej postaci - ma pomalowane na czarno paznokcie i nosi albo obcisłe siatki, albo hokejowe koszulki i rękawice bez palców. Wyobraźcie sobie jakąś postać z "Final Fantasy" - np. Tidusa z dziesiątej części - który nagle odkrywa dla siebie muzykę Closterkeller, a będziecie mieć przed oczami Billa (czy to rdzennie niemieckie imię?). Z kolei gitarzysta Tom (Thomas?), ma zupełnie inny styl - ubrany chyba w największe możliwe rozmiary z Cropp Town, z bujnymi dreadami wygląda jak przerysowany fan skateboardingu. Kreatorzy marki pomyśleli też o szarej, odpornej bądź nie mogącej wpasować się w nowoczesne trendy części niemieckiej dziatwy, kreując stojącą w tle sekcję rytmiczną. Wyróżniający się wzrostem basista to typowy fan gier RPG i power-metalu, mający problemy z łojotokiem prawiczek, natomiast perkusista to już ultra-typowy szarak - jak zresztą w prawie każdym rockowym zespole.

Idealny chłopak dla Bravo-dziewczyny
Sukces trzeba jednak na czymś zbudować - "Durch der Monsun" to rzeczywiście poruszająca piosenka. Opowiada o jakichś trudnych chwilach (wywołanych nie wiadomo czym, pewnie zawirowaniami miłosnymi), które można pokonać wspólnie i przejść je razem. Ten chwyt wystarczył, by na wszystkich transmitowanych przez telewizję Viva koncertach Tokio Hotel (przygotowując się do pisania tekstu widziałem dwa!!) płaczem wybuchały setki, nawet o kilka lat starszych od członków zespołu, dziewcząt. Reszta materiału nie jest już chyba tak chwytliwa - łącznie z następnym singlem "Schrieb" („Krzyk”) (Ktoś tu nie zna niemieckiego Twisted Evil

) wszystko zlewało się w jedną, poprockowo-balladowo-energetyczną magmę. W tym momencie uświadomiłem sobie dwa główne czynniki sukcesu Tokio Hotel. Pierwszy, to znana już doskonale historii muzyki marketingowo sterowana eksploracja frustracji i lęków okresu dojrzewania. Na drugim teledysku zespołu (wspomniany "Schrieb") widać trochę grzeczniejsze obrazki rodem z filmu "Kids" - zagubionej, pozbawionej wzorców, sfrustrowanej młodzieży. Trochę młodsze niemieckie Linkin Park? (Idąc tym tropem, czy Tokio Hotel nagrają „Collision Course” razem z Bushido?). Drugi to bez wątpienia instynkt macierzyński wzbudzany przez wokalistę i gitarzystę w fankach. Bill i Tom są "słodcy", wymagają przytulenia i opieki, są jak maskotki z gry komputerowej bądź kreskówki - tylko czekać, aż na rynek zostaną wypuszczone ich figurki. Przy ich projektowaniu uwzględniono wszystkie listy o ”idealnym chłopaku” wysyłane do Bravo Girl - romantycznym, drobnym, wrażliwym, "zajebiście ubranym", wymagającym natychmiastowej opieki i dokarmienia (obaj chłopcy wykazują początkowe stadium anemii).

Co stanie się z gwiazdami?
Tokio Hotel to produkt kuriozalny, ale idealnie trafiający w potrzeby rynku. Znak czasu, pokazujący, że wyobraźnia popkulturowych strategów jeszcze się nie wyczerpała, a do tworzenia muzycznego lukru można wykorzystać każdy gatunek muzyki. Rockowy mainstream zatoczył koło i wrócił do plastiku i tandety soft-rocka z lat osiemdziesiątych - na nową falę Nirvan, Red Hot Chilli Peppers i Pearl Jamów będzie trzeba trochę poczekać. Zastanawiam się tylko nad przydatnością tego produktu do spożycia - za trzy lata Tokio Hotel mogą wyglądać trochę inaczej, sami chłopcy zdadzą sobie sprawę z tego, że mogą chcieć grać inną muzykę, w końcu zaangażowanie fanek może minąć. Nie zdziwię się, gdy za siedem lat włączę telewizor i zobaczę odcinek programu "Co stało się z gwiazdami?", w którym podstarzali i zniszczeni bliźniacy będą opowiadać o swoich problemach z kokainą, napastującymi groupies, faszystowskich kontraktach i finansowych oszustwach. Ale na razie niech cieszą się sukcesem. Dziewczęta czekają. Każda z nich chce przytulić do piersi bladego, gotycko-kreskówkego wokalistę Tokio Hotel.

Wasz analityk rynku światowej szmiry,
Jakub Żulczyk

Żródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Elanitu

Gwiazdor Xavier Naidoo- tylko takiego filmu jak Michał W. (jeszcze) nie nagrał Laughing

Cali Niemcy... u nich to co na topie, to co uwielbia młodzież jest zawsze aż karykaturalnie przerysowane... tak zawsze było. Teraz jednak zaczęło się i u nas podobać... globalizacja Neutral

lol i porównuje ich do Linkin Park Shocked

czego ja słuchałam kiedyś... dobrze ze po nagraniach z Jay-Z mi przeszło Razz

Olka

ja sem Emilka · Dołączył: 22 Lip 2005 Posty: 578 Przeczytał: 0 tematów

jakze piekny ten artykul..cala prawda o tokio hotel Cool

fakt faktem,muzyka niemiecka nigdy nie byla na wysokim poziomie..ale szalona ropucha i tokio sa juz tak liche, ze zal serce sciska Sad