Xavier Naidoo & Söhne Mannheims Group

.insekt.

no to ja tez zareklamuje jakis tytul a nawet cala serie autorstwa jacka piekary. narazie trzy ksiazki: sługa boży, młot na czarownice, miecz aniołów i czwarta ma sie ukazac jakos na czasie: łowca dusz. ksiazki o tyle ciekawe bo swietnie pisane tj. w perspektywie 1szo osobowej co sie zadko zdaza. glowny bochater mordimer madderdin jest inkwizytorem w bardzo ciekawej alternatywnej wizji chrzescijanstwa ([jezus nie umiera na krzyzu a zchodzi z niego i mieczem i ogniem nawraca niewiernych..] mozemy nawet przeczytac zmienione fragmenty pisma swietego np. [o zstapieniu z krzyza] '..i tego dnia ulice jeruzalem splynely krwia..' lub nawet zmieniona modlitwa ktorej fragment mowi o tym bysmy nieprzebaczali naszym winowajcom..)

goraco polecam fanom fantastyki i nietylko

Kim

Wspominaliście o Harrym Potterze...ano ja lubię, może nie że jakoś tak baaaardzo ale owszem, świetnie się czyta, zwłaszcza wyższe numery. Ale interesuje mnie ta ksiązka z innych względów - pisze prace magisterską o potteromanii jako o zjawisku społecznym i dyskusji na temat jej szkodliwości ( nie uwierzylibyście jakie dyrdymały wypisują na ten temat...).
Poza tym polecam :
Chmielewską ( Lesio, Całe Zdanie NIeboszczyka, seria o Janeczce i Pawełku...rewelacjone he he)
Niesamowicie ciepłe i klimatyczne książki Hanny Kowalewskiej
Terakowska ( np. Tam gdzie spadają anioły )
A dla tych pań, które chciałyby sobie przeczytąc bardzo badziewną książkę romansową, "Oblubienica" Julie Garwood - tak prosta że aż wstyd ale BOKI ZRYWAĆ no i o Szkotach Smile

Nawet mój tato to przeczytał i trochę się wstydzi że mu się tak podobała Rolling Eyes

Poza tym Jane Austen, "Zabić drozda" Harper Lee, i zdecydowanie polecam J. Gaardera ( ten od "Swiata Zofii" ) .
Uff

Elanitu

dorotkaaa

Ja czytam głównie fantastykę (taka ze mnie marzycielka Smile

) Harry'ego Pottera uwielbiam prawie jak Xaviera, Władcę Pierścieni również tez bardzo lubię. Ostatnio jednak czytałam głównie książki Paulo Coelho - 11 minut, Demon i panna Prym - bardzo polecam, są pokrzepiające Smile

gula

ja lubię czytać książki, strasznie lubię takie stylizowane na dawne czasy [np. Robin Hooda, tylko teraz nie pamiętam, kto to napisał], nie wiem czemu, ale strasznie lubię tą gadkę typu "och ty kamracie! kocham cię towarzyszu!" itp. Wink

a Pottera ubóstwiam, chociaż wiem że to dosyć miałka historia, ale przynajmniej nie jest przegadana, wszystko konkretnie i spoko;) no i Alchemika też lubię...i 1,2, 3 część Serii Niefortunnych Zdarzeń Smile

Muchomora

A czytał ktoś "Cień wiatru" Carlosa Ruiz Zafóna (nie wiem jak to się odmienia...)Świetna książka i wcale się nie dziwię, że została już bestsellerem! Automatycznie przenosi w zupełnie inny świat, wciąga od samego początku i oderwać się nie sposób Very Happy

Strasznie podoba mi się styl, w jakim jest napisana, a wypowiedzi Fermina Romero de Torres mogłabym czytać w nieskończoność Szok!

Książka jest po prostu rewelacyjna! Ktoś powiedział, że nienawidzi chwili, w której otwiera dobrą książkę na ostatniej stronie i ja miałam to samo z "Cieniem wiatru".

gosiaq

a czytał może ktoś "Błysk" Malcolma Gladwell'a Question

bo mnie się jak na razie okłądka rzuciła w oczy i nie wiem czy warto się za to brać Wink

.mary. · Wysłany: Pią 19:25, 23 Mar 2007 Temat postu:

Ja juz chyba ze sto razy przewalkowalam Samotnosc w sieci...(nie smiejcie sie tylko:D) Ostatnio moimi jedynymi ksiazkami ktore czytam sa ksiazki zwiazane z moimi studiami wiec nie ma sie czym chwalic:) Czasem jeszcze jakis lekki romansik wezme jak usnac nie moge, ot glupie przyzwyczajenie... Smile

Elanitu

Dostałam ostatnio od kuzynki taką oto książkę (drżyjcie fani klasycznej powieści o wampirach!):

Lekka komedia z szybką akcją, miło mi się czyta, choć tytuł początkowo mnie odstręczał kojarząc się z tanimi romansidłami spod znaku Harlequina. Najlepsze jest to, że nie ma tu rozwlekłych opisów miłosnych i moralnych rozterek, które tak łatwo można napotkać w fantasy pisanych przez kobiety, a których ja wręcz nie trawię! Naprawdę jestem pozytywnie zaskoczona tą lekturą, polecam jako remedium na nudę Wink

Kim

Drżę, acz podejmę próbę Mr. Green

Ja polecam od siebie ostatnie 3 przeczytane:
- "Lichotka" Marty Kisiel (najcieplejsza książka jaką w życiu przeczytałam - zważywszy na opis na okładce nie tknęłabym palcem, ale w środku cudo... humor, urok i polski folklor Very Happy

)
- książka lekko autobiograficzna Wojciecha Manna (no, chyba że ktoś go nie lubi, czego nigdy nie pojmę)
- Grzędowicz "Pan Lodowego Ogrodu" - 3 części, fantastyka wyższych lotów
(nie żebym miała coś przeciwko Harry'm Potterom - z czegoś się tą magisterkę pisało Razz

)

Elanitu

Inga · Dołączył: 30 Cze 2010 Posty: 181 Przeczytał: 0 tematów

Chciałam Wam polecić książkę z cyklu "opis przeżyć traumatycznych" (Natascha Kampusch, 3096 dni).
Z reguły unikam takich traumatycznych opowieści zgodnie z zasadą: dość życie ma swoich trosk i dlatego też, że odstręczają mnie wszelkie opowieści pt: opowiem wam jak mi było źle.
A jednak...
Książka pisana jest z pomocą dwóch dziennikarek, ale absolutnie nie ma się poczucia jakiejś, no nie wiem, stylizacji, ubierania tej opowieści w dziennikarską sensację - od pierwszej do ostatniej strony ma się wrażenie jakby słuchało się samej Nataschy.
Prawda jest taka, że każdy coś tam wie o tej historii, ja też coś tam wiedziałam. Wpisywało mi się to w ten ciąg strasznych opowieści o porwaniach dzieci, wykorzystywaniu seksualnym, pedofilii itp. Pamiętam jak TV pokazywał zdjęcie takiej pulchnej, dużej jak na swój wiek dziewczynki, która zaginęła w Austrii. Później jakieś fragmentaryczne informacje o jej cudownej ucieczce. I tyle.
Ostatnio przeczytałam wywiad z Nataschą w Wyborczej i uderzyło mnie w jaki sposób opowiada o swoich rodzicach. Muszę przyznać, że było we mnie trochę sceptycyzmu, jeśli chodzi o tę sprawę. Z pewnym zaskoczeniem obserwuję akcję marketingową związaną z tym porwaniem: Natascha ma swoją stronę internetową, wydała książkę, udziela wywiadów, chyba nawet prowadziła talk show. Nie umiem się do tego ustosunkować. Czy to jest jej forma terapii? Czy ktoś ją wykorzystuje czy też ona sprytnie odbiera sobie od społeczeństwa to, co jest jej winne? Nie wnikam, bo tego nie rozumiem.
Ale książka zrobiła na mnie wrażenie właściwie już od pierwszych stron: opis dzieciństwa, rodziny, wszystko takie zwykłe: niekoniecznie piękne, ale normalne, bez żadnych wyjątkowych wydarzeń. Aż do dnia porwania.
To jest nie tylko studium zachowań człowieka żyjącego w całkowitej izolacji, zdanego na wymysły psychopaty, ale też potężne oskarżenie społeczeństwa: od relacji sąsiedzkich po pracę służb. Jest też tu dziwnie drażniący motyw roli wybaczenia: rozważania na ten temat u nastoletniej dziewczynki irytują, ale biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej była, zaskakują też jakimś praktycyzmem (wybaczyć, żeby przetrwać). Dobrze to widać, kiedy Natascha porównuje swoją sytuację z sytuacją dziewczynki więzionej przez Dutrouxa w Belgii.
Książka jest bardzo powściągliwa w opisie: nie ma tu żadnych ociekających krwią i łzami jęków, spazmów i rozrywania szat. Pewne sprawy Natascha przemilcza, o pewnych mówi sucho wyliczając, jedynie wypowiadając się na temat przypisywanego jej syndromu sztokholmskiego (sympatia do oprawcy) jest cięta jak brzytwa.

Na początku napisałam, że polecam, a teraz sama nie wiem, może niektórzy nie mają ochoty na zagłębianie się w tego rodzaju ciemną stronę świata. Wiecie, nie takie zło demoniczne: krąg, szatany, czaszki, trupy kota i te sprawy, tylko takie zło prawdziwe, które niszczy i o którym nie chce się zazwyczaj myśleć. Sorry, za ten żałosny wtręt filozoficzny, ale jeśli ta książka zrobiła na mnie wrażenie, to dlatego, że jest nie tylko relacją z życia porwanej, ale naświetla też pewne sprawy zazwyczaj dyskretnie przemilczane w naszych sytych społeczeństwach.